In zijn 1 meitoespraak spreekt PVDA-voorzitter Peter Mertens zijn respect uit voor de strijd van de werkneemsters en werknemers van Lidl en looft hij de opkomende sociale lente. Hij roept iedereen op om terug ‘neen’ te durven zeggen. PVDA Boom-Rumst was erbij.
Beste vrienden en kameraden,
Vandaag zijn wij allemaal die van Lidl.
Lidl, dat is superflexibiliteit. Aan de kassa staan, paletten uitladen, rekken vullen, verse broodjes afbakken, de parking schoon houden. Overal bijspringen. En nooit bijgewerkt geraken.
Lidl, dat is deeltijds ploeteren met 0% kans op een voltijds contract
Lidl, dat is deeltijds ploeteren met 0% kans op een voltijds contract. En juist op deze sector laat de regering de flexi-jobs los. Dat zet nog meer druk op de contracten.
Lidl, dat is een steeds wisselend uurrooster. Aan het piket hoorde ik hoe veel jonge vrouwen vijf dagen crèche moeten vastleggen, ook al werken ze maar 20 of 24 uur. Voltijds beschikbaar, halftijds betaald. Dat is de realiteit.
Lidl, dat zijn de slechtste lonen in de sector. En die zijn al laag.
Terwijl de enen zich krom werken, plukken de anderen de vruchten. Daar is de hele politiek vandaag op gericht.
De werkneemsters bij Lidl werken zich krom voor 1.300 euro per maand. De grote baas van Lidl is ondertussen opgeklommen tot rijkste Duitser. Hij heeft een fortuin bijeengeraapt van 37 miljard euro. 1.300 euro voor de enen. 37 miljard euro voor de andere. Komaan zeg.
Bij Lidl hebben ze ‘neen’ gezegd. Niet één iemand. Maar velen. Heel velen.
Flexibiliteit en lage lonen. Maar dat is niet de essentie. “Alles verandert als ook maar één mens durft neen te zeggen”, schreef Bertolt Brecht.
Bij Lidl hebben ze ‘neen’ gezegd. Niet één iemand. Maar velen. Heel velen. Als een lopend vuurtje. Winkels werden gesloten nog voor men een syndicale afgevaardigde had gezien. Heel veel mensen sluiten zich voor het eerst in hun leven aan bij een vakbond. Omdat de bonden durven neen zeggen tegen de dictaten van Dieter Schwarz, en tegen de lakeien van Schwarz & co in onze regering.
Die van Lidl, diegenen die geen stem hadden, juist zij, durven vechten kameraden. Respect. Dat ze een voorbeeld zijn voor een warme sociale lente voor iedereen.
Het establishment schrikt zich rot
Beste vrienden en kameraden,
Wij zijn allemaal die van Lidl. Wij maken het allemaal mee. Overal bijspringen en nooit bijgewerkt geraken. Hyperflexibiliteit. Langer werken. En geen respect. Integendeel. Wie uitvalt met een kapotte pols, een kapotte rug, een kapot lichaam, of wie uitvalt met een burn-out, die dreigt door de nieuwe regeringsmaatregelen op straat te worden gezet zonder iets.
Laten wij ook ‘neen’ zeggen. Zoals die van Lidl. Want niemand houdt die zotte werkdruk vol tot aan zijn 67 jaar.
Laten wij ook ‘neen’ zeggen. Zoals die van Lidl. Want niemand houdt die zotte werkdruk vol tot aan zijn 67 jaar. Niemand. De maat is vol, en overal wakkert het vuur van het sociaal verzet aan. Bij AB InBev, bij Telenet, bij Brussels Airlines, bij DDS-Verko. “Vlaanderen lijkt aan de vooravond van 1 mei sociaal in brand te staan”, schreef De Tijd dit weekend.
Het establishment schrikt zich rot, omdat mensen opnieuw ‘neen’ durven te zeggen. De Vlaamse keizers zijn in paniek, omdat mensen hun mond opentrekken, opkomen voor hun rechten en actievoeren. En dat mag niet, volgens de Vlaams-nationalisten. Zij willen huis-tuin-en-keukenvakbonden, die ja knikken, en die aan de leiband van de keizer liggen.
“Krapuul”, zo noemde Annick De Ridder van de N-VA gisteren nog de werkneemsters van Lidl en hun vakbonden. Wel, diezelfde Annick De Ridder had niet eens stemrecht gehad zonder het stakingsrecht, en had niet eens een weekend of verlofgeld gehad zonder de vakbonden.
Alle sociale rechten in ons land zijn afgedwongen van onderuit. Allemaal. Door strijd. En altijd zijn de actievoerders door het establishment als ‘gepeupel’ en ‘krapuul’ bestempeld, en altijd hebben de separatisten aan de verkeerde kant gestaan, beste kameraden.
Alle sociale rechten in ons land zijn afgedwongen van onderuit. En altijd zijn de actievoerders door de Vlaams-nationalisten als ‘gepeupel’ en ‘krapuul’ bestempeld
De eerste mei is de strijddag van de arbeid. De eerste mei behoort toe aan de wereld van de arbeid en aan de vakbonden, en deze eerste mei staat in het teken van al diegenen die ‘neen’ durven te zeggen tegen de heersende gang van zaken. Het begint met een iemand, met een bedrijf dat neen zegt, en het zal eindigen met een veel grotere beweging. We shall overcome.
N-VA en de familie Frère
Beste vrienden en kameraden,
Terwijl de werkneemsters van de Lidl buiten in de regen actievoeren voor een minimum van waardigheid, kroont de N-VA-regering Cédric Frère met een erfelijk zitje in de Nationale Bank van België. Labeur aan de ene kant, grandeur van de haute finance aan de andere kant.
Eerst was er Albert Frère, rijk geworden met miljarden staatssubsidie voor de staalsector.
Nadien: zijn zoon Gérald Frère. Gedurende twintig jaar beheerder bij de Nationale Bank. En nu?
Nu stelt de N-VA-minister van Financiën Cédric Frère aan, de kleinzoon van Albert Frère.
Zie je dat: papa Albert, zoon Gérald, kleinzoon Cédric. Generatie op generatie aan de knoppen van het Belgisch establishment bij de Nationale Bank van België, dankzij de N-VA.
Dit is een regering van ons-kent-ons
En wat doen de N-VA-ministers als PVDA-volksvertegenwoordiger Marco Van Hees het nepotisme van zijn partij onder zijn neus wrijft in het parlement? Bekijk het in de video. Jan Jambon lacht. Hij lacht het weg. Hoogmoedig. Arrogant. Vol zelfgenoegen. In een sfeertje van wie-doet-ons-wat.
Dat is het. Dit is een regering van ons-kent-ons. Een regering die haar vrienden miljardairs opnieuw een soort erfelijk privilege geeft. En dan maar leuteren over de verlichtingswaarden. Papa, zoon, en kleinzoon, allemaal op de hoogste posten van het Belgisch establishment dankzij de MR én de N-VA. Dit is een regering van ons-kent-ons. En dit is een regering van zelfgenoegzame wie-doet-ons-wat. Het is genoeg geweest. Het is tijd om ‘neen’ te zeggen.
Ze liegen er op los
Beste vrienden en kameraden,
Wij worden bestuurd door partijen van de haute finance. Zelfgenoegzaam en arrogant. Zij geven geen cent om de werkomstandigheden van kassiersters bij de Lidl of arbeiders bij AB InBev. Zij klampen zich vast aan hun postje, en liegen erop los.
Jawel, ze liegen erop los. Ze hebben gelogen over de pensioenleeftijd. Geen enkele partij schreef in haar programma dat de pensioenleeftijd moest verhogen, maar na de verkiezingen werd de leeftijd snel opgetrokken.
Deze regering liegt, en niet alleen over onze pensioenen
Ze hebben gelogen over de vele uitzonderingen die er zouden komen. “Bijna niemand zou getroffen worden door het optrekken van de pensioenleeftijd.” Dat is onwaar. De ene na de andere uitzondering wordt afgebroken. De cipiers, de brandweer, de politie, de kleuterjuf, het onderwijs, allemaal moeten ze langer werken. Allemaal verliezen ze pensioen.
Deze regering liegt, en niet alleen over onze pensioenen.
Ze liegt over de straaljagers, die perfect nog een lange tijd verder kunnen.
Ze liegt over ‘werkbaar werk’. Daar is niets van gekomen. En ondertussen werden de flexi-jobs doorgevoerd en hebben werknemers nog minder houvast over hun eigen arbeidstijd.
Ze liegt over langdurig zieken. Er zou een re-integratietraject komen. Maar in de feiten is dat traject een exit-traject geworden naar kosteloos ontslag. Ondertussen zijn 13.000 van de 16.000 langdurig zieken die het traject volgen, kosteloos ontslagen.
Ze hebben met de taxshift een cadeaupolitiek gevoerd op kosten van de sociale zekerheid
Ze liegt over het aanpakken van het grootkapitaal. Ze zouden er zelfs een speciaal soort alligator voor inzetten, een kaaiman. Het zou 500 miljoen euro opbrengen, die kaaimantaks. Drie jaar geleden, in maart 2015, zeiden wij al dat het een tandenloze taks zou zijn. Een kaaiman zonder tanden, rijp voor de psycholoog. En inderdaad, de taks brengt honderd keer minder op dan verwacht. Honderd keer minder! Amper 5 miljoen euro.
Ze liegt over een begroting in evenwicht. Niks daarvan. Ze hebben met de taxshift een cadeaupolitiek gevoerd met ons geld, een cadeaupolitiek aan het grootbedrijf op kosten van de sociale zekerheid
Het is genoeg geweest, beste vrienden en kameraden. Wij moeten gewoon ‘neen’ zeggen. Neen zeggen, en ons organiseren. Neen zeggen en mobiliseren. Neen zeggen en op 16 mei met zijn allen naar Brussel gaan. Om te betogen. Voor waardige pensioenen. Voor waardig werk. Voor respect.
Europese sociale lente
Beste vrienden en kameraden,
Vandaag start de sociale lente.
Niet alleen bij ons, maar in heel Europa.
In Duitsland mobiliseren de openbare diensten al maanden om na vele magere jaren opnieuw serieuze loonsverhogingen af te dwingen. En gisteren staakten de openbare diensten ook bij ons. Vier op de vijf ambtenaren die met pensioen zullen gaan, worden niet vervangen. Wie blijf, zal harder en langer moeten werken, voor minder pensioen. Er wordt zwaar bespaard op de werkingsmiddelen van de overheidsbedrijven. En dus hebben de ambtenaren en hun bonden gisteren ‘neen’ gezegd. En wij staan aan hun kant. Want het zijn onze openbare diensten.
Macron wil de spoorwegbonden breken, zoals Thatcher destijds de Britse mijnwerkersbonden wou breken
In Frankrijk zijn de spoorwegarbeiders een eerste krachtmeting aangegaan met president Macron. Macron wil de spoorwegbonden breken, zoals Thatcher destijds de mijnwerkersbonden wou breken. Maar dat zal niet lukken. De spoorwerkers hebben een actieplan opgesteld met twee stakingsdagen per week, om de privatisering van het spoor te verhinderen. En zij krijgen de steun van de vuilnisophalers, van de verpleegkundigen, van de werknemers uit de energiesector, van studenten, en van heel veel jongeren. En op dit moment, terwijl ik spreek, komen honderdduizenden Fransen de straat op in steun voor de spoorwerkers en hun bonden. Tous ensemble, tous ensemble.
In Spanje gaat men door met de mobilisatie tegen de Spaanse versie van het pensioen met punten. De betogers eisen een verhoging van de pensioenen en kondigen aan dat ze het aantal betogingen zullen blijven opvoeren tot hun eisen ingewilligd worden.
De sociale lente is gestart. En het is nodig.
Weet je, voor een poetsvrouw is de gemiddelde leeftijd waarop de gezondheid het laat afweten niet eens 55 jaar. Daar moet je eens bij stil staan. Op 55 jaar zegt het lichaam: stop, het is genoeg geweest.
En wat doet deze regering? Ze laat hen allemaal tot 60 jaar doorwerken. Niemand zal nog kunnen stoppen voor zijn 60ste. Zelfs niet de mensen die de zwaarste beroepen uitoefenen. Hoe ziek is dat?
Zij die zelf vroeg met pensioen mogen gaan met een riant pensioen, pakken de beste jaren van alle anderen af
Zij die zelf vroeg met pensioen mogen gaan, voor een riant pensioen van een paar duizend euro, pakken de beste jaren van alle anderen af. Dat is een schande. En daarom moeten we naar Brussel op 16 mei.
We moeten ook naar Brussel om het puntenpensioen tegen te houden. Een puntenpensioen dat alleen maar zal leiden tot meer onzekerheid, tot langer werken, en tot minder pensioen. Net zoals in Duitsland al het geval is, waar je tegenwoordig ouderen de vuilnisbakken ziet doorzoeken. De regering aarzelt om dat puntenpensioen door te drukken. En die aarzeling is alleen maar te danken aan de mobilisatie. Wij moeten nu volhouden om dat hele tombolasysteem voorgoed naar de vuilnisbak te verwijzen.
Dat iedereen drie getallen in zijn hoofd knoopt: 65 – 60 – 58. Wij willen de pensioenleeftijd terug naar 65. We willen het vervroegd pensioen naar 60. En we willen het brugpensioen naar 58 voor mensen die 40 jaar gewerkt hebben in een zwaar beroep, zowel bij de overheid als in de privé. Daarom zullen we in Brussel zijn.
Regering door de knieën
Beste vrienden en kameraden,
Alles verandert als ook maar één mens ‘neen’ durft te zeggen. Neen aan de absurde scheurmakers in ons land, de N-VA. De zelfverklaarde pacifisten uit de Volksunie zijn vandaag de grootste slippendragers geworden van het Amerikaanse militair-industrieel complex.
Ze delen graag Vlaamse vlaggetjes uit, maar ondertussen hebben ze onze elektriciteit verkocht aan Gaz de France
Ze delen graag Vlaamse vlaggetjes uit, maar ondertussen hebben ze onze elektriciteit verkocht aan Gaz de France, onze rusthuizen verkocht aan de Franse multinational Medica, en ons leger verpatst aan Lockheed Martin.
De adjunct-kabinetschef van de minister heeft zelfs zijn job op het kabinet ingeruild voor een baan bij Lockheed. En wil daarover niet eens komen getuigen. Op vraag van de Amerikaanse wapenfabrikanten wil deze regering peperdure F-35’s kopen. “Vliegende kalkoenen”, zo worden ze genoemd. Veel te dik en met te kleine vleugels. Alleen maar om geld op te brengen voor Lockheed Martin.
Vijftien miljard euro, zoveel kost ons die grap met de vliegende kalkoenen. Met een straaljagerfonds van 15 miljard kunnen wij tien jaar lang elke maand 415 euro extra pensioen uitbetalen aan de 300.000 gepensioneerden die vandaag onder de armoedegrens zitten. Dat is een politieke keuze. Wie dient men, en wie niet?
De keuze van deze regering is duidelijk. Zij dienen niet het volk. Ze gaan op de knieën voor de flexibele wensen van Fernand Huts, ze gaan op de knieën voor de dynastie van de Frères, op de knieën voor de nucleaire lobby van Suez, en op de knieën voor de Amerikaanse wapenindustrie. En wij zeggen ‘neen’, omdat het onze verdomde plicht is luid en duidelijk neen te zeggen tegen deze waanzin.
Offensief links
Beste vrienden en kameraden,
Vandaag zijn wij allemaal die van Lidl. Wij zijn diegenen die ‘neen’ durven te zeggen.
Neen, sterke openbare diensten zijn niet onbetaalbaar. De extravagante cadeaupolitiek aan grootbedrijf, miljonairs en diamantlobby’s, dat is onbetaalbaar.
Wij rechten onze rug, zoals generaties werkvolk voor ons hebben gedaan
Neen, goede lonen zijn niet onbetaalbaar. De toplonen van de CEO’s van het grootbedrijf, die zijn onbetaalbaar.
Neen, de pensioenen zijn niet onbetaalbaar. De winsthonger van Lockheed Martin en de Amerikaanse oorlogsindustrie, die is onbetaalbaar.
En neen, wij hebben niet verloren. Zij die opgeven, die hebben verloren. Wij rechten onze rug, op deze eerste mei, zoals generaties werkvolk voor ons hebben gedaan. Wij staan hier op de schouders van al diegenen die hun rug hebben gerecht voor ons, van al diegenen die ‘neen’ hebben durven zeggen tegen de kapitalisten voor ons.
Wij geloven in onze kracht. Wij zijn offensief links. Offensief links op het terrein. Offensief links in fiscale alternatieven. Offensief links in mobilisatie. Offensief links in de solidariteit. Met die van Lidl wereldwijd, en met alle Lidls die nog gaan komen.
Merci kameraden, een strijdbare eerste mei!
